Meditatie vrijdag 4 september
Aandacht
Inmiddels begint het leven hier in huis zich voorzichtig op te pakken. Onze jongste kan weer naar school en komt elke middag met een brede grijns thuis. “Hoe was het op school?”
“Saai.” Fijn dat school weer gewoon saai kan zijn.
De oudste twee zijn (weer) begonnen met hun studie. Het meeste nog wel online, maar eens per week gelukkig een fysiek college.
En ook bij mij begint mijn agenda zich weer te vullen met echte afspraken in plaats van de eindeloze to-do-lijst van dingen die ik nog een keer wil doen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er wel weer aan toe ben. En hoewel ik me bewust ben van het feit dat we er nog lang niet zijn en ik heel voorzichtig ben, geniet ik van het contact met andere mensen.
Had de lockdown dan nog iets positiefs? Ja, dat denk ik wel. Aandacht.
Aandacht voor de dingen die ik deed, al was het maar brood bakken of alle dode blaadjes uit een kamerplant knippen. Aandacht bij een spel, omdat de avonden een keer niet waren gevuld met vergaderingen en sport.
Deze maanden werk ik aan een expositie samen met de schilder Henk Helmantel. Hij is een hedendaags realist, dat wil zeggen dat hij objecten schildert naar de werkelijkheid. Maar hij doet nog meer dan dat. Hij laat in zijn schilderijen een enorme aandacht zien voor soms alledaagse onderwerpen. En door die aandacht worden die alledaagse onderwerpen heel bijzonder. Een oude tas, of kweeperen. Of een dood vogeltje. In alles wat hij schildert voel je respect en bewondering voor de schepping. En door de voorwerpen bij elkaar te brengen op een schilderij is Helmantel zelf eigenlijk ook aan het scheppen.
Die aandacht die ik de afgelopen maanden heb ervaren en die ik zie in de schilderijen van Helmantel hoop ik vast te houden. Dat respect en die bewondering voor wat er om ons heen is. Die aandacht voor dat wat buiten jou is. Dat respect laat Helmantel overigens niet alleen in zijn schilderijen zien. Een van de keren dat ik er was ging ik gewoontegetrouw eerst even met hem naar het atelier om te kijken waaraan hij op dat moment werkte. Het waren eierschalen. Hij legde uit dat het soms lastig is om de eieren op een goede manier te breken, het moet er natuurlijk wel mooi uit zien. Naast hem stond een pannetje met eieren. Die middag aten we omelet bij de lunch.
Liesbeth van Es
