Meditatie woensdag 16 september
Exodus 33:12-23 ‘…moet ik dan zelf meegaan om je gerust te stellen?’
Mist
Het is half september en ik wacht nog op de eerste echte ochtendmist van deze herfst. Ik vind het altijd een sprookje, zo’n witte ondoorzichtige wereld. Dikke langgerekte wolken die zweven als voorbijgaande geesten over het water. Grote spinnenwebben met zware druppels die schitteren in het doorbrekende pastelkleurige zonlicht. En dan die stilte.., fascinerend. De wereld, mijn wereld, even teruggebracht tot een paar vierkante meter.
Een ander verhaal is het natuurlijk als je in de mist in het verkeer je weg moet vinden. Stapvoets rijden op de achterlichten van je voorganger en onverwacht opduikende mistbanken zijn een groot gevaar voor de verkeersveiligheid. Je zicht, maar ook je overzicht, ben je totaal kwijt. De kans om te verdwalen is groot en angst kan je zomaar bekruipen. Waar moet je op vertrouwen? Je gevoel? In mijn geval zou dat op een drama uitlopen, mijn richtinggevoel is legendarisch… Ook als ik zeker weet dat ik rechtsaf moet, is het toch echt beter om linksaf te slaan. Lang leve de navigatie!
Mozes loopt na het debacle met de gouden kalf met mist ín zijn hoofd rond. Hij is onzeker en durft niet te varen op zijn innerlijke kompas bij deze nieuwe opdracht van God. Misschien is zijn richtinggevoel ook niet zo goed ontwikkeld of weet hij er domweg geen raad mee. Luisteren naar je gevoel, je intuïtie, is makkelijk gezegd en kan niet zoveel kwaad als je bijvoorbeeld moet kiezen welke auto je gaat kopen, maar als je een volk te leiden hebt wil je graag een duidelijke kaart in handen met concrete richtingwijzers, liefst van Hogerhand. Dat begrijpen we allemaal.
Het antwoord van God vind ik in dit verhaal bijna humoristisch. Hij heeft duidelijk even geen zin in dat koppige volk en je hoort hem zuchten: ‘..moet ik dan zélf meegaan om je gerust te stellen?’ Ja, natuurlijk! Wie anders kan geruststellen? De weg wijzen? Corrigeren en weer de goede kant op sturen?
Het klinkt zo bekend, die twijfel, die angst om het verkeerd te doen of een onjuiste beslissing te nemen. Om het alleen te doen… Ook als je mensen om je heen om raad vraagt kan het soms van binnen blijven knagen. Je voelt dat je toch een andere weg moet gaan. Jouw weg. Mozes krijgt rechtstreeks antwoord, soms in woorden, soms in een niet mis te verstaan teken. Voor ons zit er niks anders op dan ons oor vanbinnen te luisteren te leggen. Laat de vraag maar een poosje weken in de mist, geef het de tijd. Het antwoord komt altijd, in woord of teken en Hij loopt toch altijd zelf weer met je mee.., om je gerust te stellen.
Riet van der Wenden